De acceptgiro was tot 1 Juni 2023 een universeel, door de gezamenlijke banken en (voormalig) Postbank ontwikkeld betaalformulier. De zender van de kaart maakte het de ontvanger op deze manier makkelijk om een openstaande rekening te voldoen.
Meestal werden de naam en het rekeningnummer van de betalende partij voorgeprint, soms ook het bedrag. De betaler hoefde in het eenvoudigste geval alleen een handtekening te zetten en de kaart naar zijn of haar bank te sturen.
Voordelen voor de betaler: men hield overzicht op betalingen (tegenover automatische incasso) en het kostte minder moeite dan een cheque of overschrijving. Voordelen voor de betaalde: men wist zeker dat de gegevens correct waren ingevuld (referenties zoals factuurnummers) en veelal een vlottere betaling. De bank bracht wel kosten in rekening voor een betaling gedaan middels de acceptgiro.
Op een acceptgirokaart stond een 4×4=16-cijferige nummercodering. Deze code, die meestal uit een klantnummer en factuurnummer bestaat, moest het voor de ontvanger vereenvoudigen te herleiden welke factuur was betaald, zodat dit automatisch kon worden verwerkt in de administratie.
Een acceptgirokaart kon los worden verkregen, we noemden het dan ook wel een OLA. Maar ook geïntegreerd in een A4-vel of 16 inch vel (combi-OLA), waardoor de verzender aan de betaler een (herkenbare) brief op “normaal” briefpapier kon printen. Daarnaast werd de kaart zelfs wel geïntegreerd in een complete mailing en maakte daardoor dus onderdeel uit van een totaal-drukwerk.
De uitgifte van deze giro’s werd gereguleerd door Acceptgiro B.V.
Per 1 juni 2023 is de Euro-acceptgiro afgeschaft.
